lunes, 1 de febrero de 2010

BUENO, PUES AQUÍ TENEMOS EN MUY CHIQUITO LO DE LA CONTRA!!!



Hoy lunes, 1 de febrero, la Directora Creativa de Proyectos de la Fundación Nins, Marta Minguella, aparece en la sección de "La Contra" del periódico La Vanguardia. Entrevistada por la periodista Ima Sanchís, la Directora Creativa de la Fundación explica su trayectoria como creadora y pedagoga musical.
Cuando se le pregunta cómo nació el grupo Nins, responde con el principal propósito de la Fundación Nins: "Que los niños sean niños". Palabras dichas por ella, desde que empezó el grupo o grupos que llevó.




En el siguiente enlace, podéis leer la entrevista completa:

http://www.nins.org/blog/mmcontra.pdf






Esta es la reseña que ha puesto la Fundacion NIns en su blog... desde aquí les doy las gracias y creo (no lo se) que clicando en este link sale más grande... ya lo pruebo cuando termine de ponerlo.


Besitos amigos:
Marta

21 comentarios:

  1. Marta te doy mi enhorabuena por ser tan transparente y risueña a pesar de la adversidad, eres una persona capaz de transformar tu entorno en positivo y alegre, tengo la vanguardia en mis manos y es como si te estuviera abranzando y dandote un beso a ti y a tus peluditas.
    Me ha parecido una entrevista muy tierna y me he quedado de piedra con tu baggage, cuantas vivencias y cuanto has transmitido y me quedo también con el comentario que he leido en tu otra entrada sobre la enseñanza .. una enseñanza con diversión eso es más que la bomba,.. fuera la apatia y la tristeza , recojo tu globito de colores es un orgullo tenerte tan cerca.
    Un besote de mis niños Martin y Hernán.
    Gracias por inyectar alegria a cada paso-

    ResponderEliminar
  2. Marta! también por aqui queria felicitarte, y no solo por la contra, sino por los comentarios tan emotivos q te han escrito en el blog.....te lo mereces todo! muchos besitos de Belén y míos!

    Marta B.

    ResponderEliminar
  3. Súper Marta, la mujer que nunca se rinde y saca energías y ganas para un montón de cosas.

    Un beso tan enorme como ese que tanto me ha gustado en face.

    ResponderEliminar
  4. Siempre que puedo leo la contra. ¡Que ignorante! No sabía nada de tí y me ha encantado (creo que tu gran trayectoría no es más que un reflejo de tu filosofía de vida).

    ResponderEliminar
  5. Aquí, lo mismo que en post de abajo, os digo , que mañana sin falta, o bien esta noche cuando llegue, os escribiré a cada uno por vustra delicadeza y por alegraros conmigo de una cosita que me ha hecho mucha ilusión.
    Gracias de antemano y no os dejaré sin contestar,,os lo digo de verdad.
    Me teneis que perdonar..porque ahora mismo no puedo y me encanta charlar con cada uno.
    Muchossssssssss besitossssssssss tambien de colorines!!!
    Marta

    ResponderEliminar
  6. Mi querida Marta, la entrevista me parece estupenda y tu, como siempre: Fantástica, amiga mía. Ademas, me he enteradao de lo de tu rotura de muñeca y dedos, eso no lo sabía y lo siento, pero creo que si tenías que reclamar al ayuntamiento. Pero... eso es cosa tuya y no podemos entrar. He visto y me ha gustado en la entrada anterior el comentario de una alumna tuya que te ha "encontrado" y es... fijate... me ha emocionado. Un abrazo amiga Marta. Y espero de corzón que te equivoques y tus dedos vuelvan a ser igual de ágiles que siempre fueron.

    ResponderEliminar
  7. Sigo conociéndote a través de esta entrevista y no puedo dejar de admirarte...por tu fortaleza ante las desdichas, tu amor incondicional hacia los niños,tu energía y alegría...

    BESITOS!

    ResponderEliminar
  8. Marta!!!!!!! Me ha encantado la contra!!! Q bonito!!
    Mamá me dice que te felicite!! le ha encantado! Y a José también!!
    MUCHOS BESITOS!!!

    ResponderEliminar
  9. Hola Marta, aquest vespre he tingut una alegria, el meu germà Miquel m'envia un SMS dient: "La Marta Minguella a la Contra de La Vanguardia", i jo avui no la tenia, menys mal que rapidament per internet ho he trobat i te trobat. No se si ja saps qui soc, però per donar pistes, jo sempre deia que havia estat un "pre-nins", et faig mes memoria, Argentona, Chalets Burriach, etc.

    Josep Mª FELICITATS

    ResponderEliminar
  10. HOLA MARTA, CONOCER MAS DE TI HACE QUE TE ADMIRE MAS, ERES UN EJEMPLO DE VIDA, NO SOLO MUSICAL Y PROFESIONALMENTE, HABLO MAS DE TU FORTALEZA, DE TU GRAN CORAZON DE COMO HAS SABIDO SONREIR ANTE LA ADVERSIDAD DE PERDER A TODOS TUS SERES QUERIDOS, AMIGA, LEI COMPLETA LA ENTREVISTA, Y QUEDE GRATAMENTE SORPRENDIDA Y MARAVILLADA, VERTE SIEMPRE OPTIMISTA EN CADA ARTICULO QUE PUBLICAS AKI EN TU BLOG, VER TU ENERGIA, Y EL TIEMPO QUE DEDICAS, PARA HACER SONREIR A QUIENES TE VISITAMOS, NOS COMPARTES TU ALEGRIA, TUS GRATOS MOMENTOS Y HASTA A LAS PELUDITAS. MARTA MUCHAS GRACIAS POR SER UN GRAN HERMOSO SER HUMANO, GRACIAS POR ESTAR AQUI ENTRE NOSOTROS, POR TODO LO BELLA QUE ERES, YO SE LO QUE ES PERDER A UN SER QUERIDO, PERO TE ADMIRO A TI PORQUE PESE HABERLOS PERDIDO A TODOS, DIOS HA LLENADO DE GOZO TU ALMA Y TU VIDA, Y ADEMAS QUIERO DECIRTE QUE TE ADMIRO Y QUIERO MUCHO, RECIBE UN GRAN ABRAZO Y BENDICIONES CON AMOR...LUZ ESTRELA

    ResponderEliminar
  11. MARTA MINGUELLA!!!
    Ayer me quedé parada al verte en la contra! no sabes la ilusión que me hizo!! Hace muchisimos años (unos 13 o 14 aproximadamente) que no se nada de ti. En ,cambio recuerdo perfectamente tus clases de música en Teresianas y como no, TODAS TUS CANCIONES!!! como un pajarillo por el ancho cielo..., arriba, abajo, la tierra esta alla abajo!!, mi abuelo es dulce como un flan de chocolate, queria un gato negro..., un pobre pingüno muy blanco y muy negro..., a mi 600 le faltan los faros..., y mil canciones maás!!!! Me encantaria poder hablar contigo! te dejo mi dirección de mail y si puedes me escribes, vale? bea_palomar86@hotmail.com. Me imagino que despues de todo lo que has recorrido no sabras quien soy, pero no te preocupes, cuando me escribas intentaré hacertelo recordar!!
    Un besazo enorme y felicidades por todo lo que has conseguido!!

    Bea

    ResponderEliminar
  12. Hola Amigos...empiezo con mi querida Carrachina:
    Querída amiguisima... te digo, que mira, han puesto de lo que dije...pues un poquito a su aire... pero le base es exacta. Y las frases aunque tal vez no fueran con la preguntita ..lo mismo... pero es que la alegría es lo que ja primado siempre, sobre todo lo que he hecho... de no ser así..Esther, yo no hubiese sido capáz de pasar o soportar muchas cosas. Por ejemplo..cuenta la contra que yo escogi un colegio de los más pobres... fue el más pobre Esher... en el que todos los papi es estaban en la cárcel y las mamis ya te puedes imaginar lo que hacían...pero estos niñitos,... estaban o solitos en lo que se podia denominar casas..QUE ERAN UN HORROR DE VIVIENDAS...(con humedad, ratas, todo lo inimaginable en el mundo en que vivimos)... UN OLOR!!! Carrachina, que el primer dia crei que me quedaba en el sitio...
    pero que va..... ni por lo más remoto fué así... y eso que yo. pobre de mi..ni tenia idea de lo que era la pedagogia ni la psicologia ni nada de la que acabara en " ia"... pero ya tenia un equipaje desde los 10 añitos más menos, que en donde veraneaba..me pasaba todas las tardes..ensayando a todos.. niños y jovenes ¡¡¡Imaginate !!! para un festival de final de verano... y alli que eramos 14 chalets... en medio de la montaña..las mamis y todo el mundo ..estaban felices de que todos estuviesemos juntos...delante, dentro y por los alrededores, de un garage que mi papi me pintó de azulito y me puso un piano y lo decoró... y alli todoooooo el verano dia tras dia durante tantisimos años... ensayando, inventando.. pensando....
    Por eso cuando llegué a la verneda baja... yo no tenía idea de lo que te he dicho,,,pero de manejar a las personas y todo esto..claro que ya tenía. Pues alli (un dia lo contaré en un post porque es largo) y hay miles de cosas... aprendí, dí, recibi todoooooooooooooo !!! cariño , amor, también otras cosas que son de risa (ahora, no en aquel tiempo) pero resistí y por ejemplo a mí personalmente, desde el segundo día ya no me olia a nada... ma olía a mis queridos niños,,, tan desamparados y tan preciosos...que ni te puedes imaginar en que condiciones vivian y estaban. Pero con toda la alefgría del mundo CON TODA....Dios me ayudó y lo llevamos estupendamente,. Yo creo que es digno de contarlo en un post porque es maravilloso.
    Gracias por tu mensaje tan bonito y desde luego carrachina: arriba siempre la alegría y las cosas bonitas... que eso es lo mejor del mundo.
    Besosssssssss fuertísimos y muchísimas gracias!!!!
    Marta

    ResponderEliminar
  13. Chris..tu vas el segundo... que te digo querido amigo... que me obsequias siempre con esos dibujos, este cariño y todo tan positivo.
    Que tengo que escribirte para una cosita de Jessi ya hace dias ( no corre prisa, pero es importante creo yo) y ya verás que chulada cuando te lo cuente.
    Besitos Chrissssss que te quiero un montón.
    Marta

    ResponderEliminar
  14. Perdón, que puse segundo a Chris y vas tu
    Anónimo y tu hermana Belén... Muchísimas gracias por haber entrado en "jugando al escondite" y también gracias por haber leído el reportaje y hacermelo saber... esto anima muchísimo queridas amigas.
    Besitos
    Marta

    ResponderEliminar
  15. Begoooooo !!! eso de super marta...para nada chiquilla... martilla y nahhhh
    Que se sacan energias...claro que si. porque si no mal vamos... y a veces se sacan cuando unos está al borde del abismo.
    Y lo del besito... me conmovió que me lo pusieses en esa fotito del Face... este niño maravilloso que me da ese BESAZOOOOO !!! es Max de dos añitos que es un cielo... y me da estos besitos..para "comprarme Bego"... fijate si son gitanillos... así sabe que detrás del beso, le dejo aporrear el piano y se rie como un loco... es monisimo.
    Un fuertísimo beso y muchísimas gracias por todo:
    Marta

    ResponderEliminar
  16. Querído Juan Francisco: muchísimas gracias por ser tan detalloso..de verdad... mira, referente a lo de los dedos (que tu no sabias), pues hoy martes..me han llamado de Radio Barcelona...que mañana a la una y cuarto, hacen un programa que trata de estos temas y que les gustaría que expusiera como fué esa caida por culpa de unos ladrillos que no estaban en pleno Paseo de Gracia de Barcelona ,,(que esto es una vergüenza a tamaño descomunal)... una de las vias más transitadas y lujosas de Barcelona..en donde mucha gente, lse lleva un recuerdito y consiste en llevarse un ladrillo... je,je... no tiene ninguna gracia porque se han caído miles de personas, pero el ayuntamiento (como todos) en vez de tener un equipo de mantenimiento constante que las repongan.. lo que hacen es mirar si un coche aparca un poco mal o lo que sea para ponerle inmediatamente en menos de un segundo una multa. Pero cuando alguien se cae de esta forma tan tremenda...ni por asomo hay ningñun agente. Bien, pues mañana lo comentaré en la radio..no creo que eso lleve a nada, pero mira lo haré.
    También decirte queestoy medio loquita...porque no sabes tu en facebook..la de alumnos mios que han escrito,,, y claro les tengo que contestar a todos... y que monisimos..si te emocionaste con alguna que viste aqui..allí te pasarias una hora llorando, porque no me pueden decìr más cosas bonitas.... que regalazo...
    Y referente a los dedos...pues mira es muy complicado el asunto... porque van a donde les da la gana y para escribir tengo que estar super atenta y todo y con eso pongo palabras que no entiendo ni yo.,,porque yo doy la orden hacia un sitio y el dedo se va a donde le da la gana Y SON LOS DIEZ... pero ahora ya están más acostumbrados.
    Me dijeron que tocara el piano... que a lo mejor me iba bien..pero eso es una cosa bien estrambotica... yo quiero pero no me pongo ni a la de tres..pienso..mañana... despues... y es que se ve que mi subconsciente no quiere enfrentarse a lo que supone ver como tocaban estos dedos y como tocan ahora. Que dicho de paso ya es un triunfo que se muevan y como lo hacen,,,porque se me dijo que NUNCA MÁS MOVERÍA UN SOLO DEDO y yo le dije: jaaaaaaa..... de eso nada monada ...y dentro de los yesos ya los movia....
    Así que esperando,,..a ver si un dia..igual nunca..pero por lo menos parecido..podria ser... te digo que igual nunca, porque por ejemplo el meñique de la derecha me quedó como dos centimetros más corto y muy torcido... pero bueno cuando he tocado un poquito algo hace el pobre...ja,ja,ja..
    Bueno Juna Francisco: Muchas gracias y hasta muy prontito.
    Marta

    ResponderEliminar
  17. Sandra Luz...gracias por tus bonitas palabras...pero por ejemplo..mirando a Jessica,,, pienso que a los que nos tocan cositas ( no lo de ella a su edad pobrecita mia) cositas gordas... pues nos acostumbramos y si somos de buen humor..eso lo empleamos (tal vez sin enterarnos) para ir superando todas estas vicisitudes.
    Gracias cariño,,,por todo
    Un fuertísimo abrazo con todo mi cariño
    Marta

    ResponderEliminar
  18. Iné, inés inesita inés..... ¡¡¡ como me alegro que te haya gustado el articulo y a tu madre y a José !!!...... sois una familia tan formidable querida Inés... que yo alucino pepinillos...
    Todas las fistas que se han hecho en tu casa... en casa de tu abuelito...que ayuer estuve pensando que o ha hecho o hará un año prontito, que nos dejo ¿no?..ese ser maravilloso que nunca me cansaré de repetír que fué un milagro para tantos miles de personas que no veían y a los que devolvió la vista.... MADRE QUE EMINENCIA !!! el Insigne dr, Muiños... pionero en las operaciones de ojos... Dios mio que prgullos tienes que estar de haber heredado los genes de un GENIO !!!
    Bueno Inés que se me va la olla cuando hablo de tu abuelo...
    Graciassssss por leer la contra y gracias por decirmelo.
    A ver si nos tomamos un cafelito un dia de estos ja,ja,ja...como el ultimo dia que viniste que nos tomamos tan ricamente una coca cola y no hinchamos a reir.... QUE SE REPITA !!!! ojalá..............
    Besitos a todos..incluido el perro, el loro.. y todos los de la family.
    Marta

    ResponderEliminar
  19. Josep Mª... mira aixo si que ha sigut la guinda del pastis !!! mare meva.
    s'em van possar els ulls a cuadrets quan vaig veure que eras tu.. i no se..por poc m'agafa jo que se...QUINA IL.LUSSIÓ... quina alegria...quin goig quin totttttttttt !!!! ja ho crec que m'enrecordo de tu i puc dir ben orgullosa que tu vas esser el meu primer alumne quan pujabas a que et fes repás de les coses del cole al estiu ¿ T'enrecordes?.... que monos que ereu tots els germans.......¿ i el teu pare? encara te Emilba?... i la mare... que es simpatiquisima Deu meu... i la Rosa Mª y en David... i en Miquel que te va passar el mail... ohhhhh aixo no por quedar aixi ...tenim que fer alguna trobada o el que sigui i em tens que explicar que feu tots...que bonic... fa pocs misatjes he dit de quan erem a Argentona perque explicaba que ja assaigabam al garatge aquell del piano vermell ¿t'enrecordes?... que bé ho pasavemmmmm !!!
    I es clar que recordo que vas ser quasi el primer nin.. per no dir que ho veu ser allà a Argentona... amb el Aragay... i els del 13....
    M'enrecordo perfecte de tot i de tots...
    Bé...et dono les gràcies per haber tingut el detallas de escriure i per aquesta sorpresa magnifica...que no te preu... Josep Mª moltes gràcies
    Una forta abraçada a tots els teus de la meva part
    I tu reb un fort petó de.
    Marta

    ResponderEliminar
  20. Estrella: muchas gracias por tus ánimos... y por tu positividad siempre.
    Te agradezco que cada vez que veo un escrito tuyo..esté lleno de amor y de cariño hacia el que escribes..es magnifico.
    Pues como bien dices..pues si, los pedri a todos... alguno quedó..pero que no se puede considerar nada,,, ni siquiera amigo... siendo de la familia... y nunca más los vi... y nunca lo entendi.pero aprendi a no entender ni siquiera intentarlo en este sentido.... mira no vale la pena darle ni un pedacito de vuelta.

    Yo se que tu con la pérdida de tu ángelito bello...tienes que haber pasado la marimorena... y eso es terrible... pero luego te veo tan generosa con todas las personas... que vaya ejemplo amiga.
    Gracias por escribirme... y hasta por pensar en mis peluditas..que desde luego distraccion si que me dan... por una cosa o por otra... y lo gracioso del caso es que anoche cuando las saqué las conocian a ellas y de rebote..decian mirando hacia a mi : A ERES TU !!!
    Que risa!!!
    Bueno , te mando un abrazo de los gordísimossss !!!!
    Marta

    ResponderEliminar
  21. Y por último Beaaaa !!! que ilusiñon..más grande que me ha hecho que me escribieses... madre todas estas canciones que nombras... que chulis y que divertido cuando las cantabamos.
    Si ves en Facebook...mi perfñil está lleno de tus compañeras y todo el cole de teresianas..que no creo que en un mes las pueda contestar... Madre mia...me encantaría hacerlo rápido,,,pero es imposible... ahora llaman ahora otra cosa..etc..las cositas normales...
    Bienvenida al Bolg...y ojalá me escribas mucho más que me encanta saber de todas--.lo que haceis... si teneis bebés,,en fín lo que deseeis contar a mi me encanta....
    Recibe mi más sincero BESOTE DE OSO... de tu profe y amiga o mejor dicho..de tu amiga:
    Marta

    ResponderEliminar